*Vrouwe Juno

Het wat I hoghe coninghinne, Dat was Juno die goddinne. Si prijsde sere haren lieden Suverhede, ende dede ghebieden, Dat elc wijf namen I man Sonder meer, ende hilder baer an. Doe quam mijn vrouwe Venus voert Ende seide te Juno dese woert: ‘Vrouwe Juno,’ seegt si, ‘op minen vloer Gaet I hinne, die ic beswoer Ende bat haer, of si woude wisen Hoe vele dat haer bedorste spisen. ‘Dat ic hebbe, etic,’ seegt soe, ‘Nochtan scravic emmertoe.’ ‘Of ic di van miere have II half viertel tarwen gave, Soutstu dan dijn scraven laten?’ ‘Nenic,’ seegt si, ‘bi caritaten, Al ontdadi mi die dure Ende liet mi lopen in die scure.’ Doe riepen si alle: ‘laet ons wachten! Die wive selen der hinnen slachten.’ Doe liepen si alle te hope ghemene, Jonc, out, groet ende clene, Man ende wijf, heren ende vrouwen; Daer en hilt niemen andren trouwe. Dit was costume van wileneer, Maer, God danc, men doets nemmeer. Die goode wijf sijn alle goet, Diese lachtert, hi mesdoet.