*I joncfrouwe vroet van sinne

Het was I joncfrouwe vroet van sinne, Die an niemen en droech minne: Si hadde bedroghen meneghen man, Si was diere vele af can. Si quam an I jonghelinc, Dien si vriendelike ontfinc; Nochtan hadse hem te voren gheloghen Menechwerf ende bedroghen. Si toendem I scoen baraet, Buten scone ende binnen quaet. ‘Al heeft mi,’ seegt si, ‘becocht Menech man ende giften brocht, Nochtan,’ seegt si, ‘min ic die Voer al die ghene, die ic sie.’ - ‘Soe doe ic u,’ seegt hi, ‘joncfrouwe, Nochtan en dadi mi noit trouwe, Maer tsolaes van minen live Doet mi, dat ic an u blive.’ Hets menech man, die wel verstaet, Dat hi doet dulheit ende quaet, Nochtan sone mach hijs laten niet. Aldus es den jonghelinc ghesciet. Die in sijn herte heeft ghescreven Der wive sin ende haer leven, Hi soude hem allen orlof gheven, Wildi leeden I heilech leven.