*I wolf ende i hont

Int wout ghemoete I wolf I hont. ‘Hoe bestu,’ seegt hi, die wolf, ‘dus ront Ende dus vet?’ - ‘Om dat ic wachte,’ Seegt die hont, ‘dus wel bi nachte. Ic verjaghe meneghen dief; Daerbi heeft mi mijn here lief, Ende die kindre alle ghemene. Si gheven mi vleesch ende bene. Ontgaet mi tgrote, ic neme tsmale, Emmer vullic mine male. Ic can wel,’ seegt hi, ‘die ghene smeken, Die mi voeden ende queken.’ Doe seide die wolf: ‘ic woudic mochte Metti leven aldus sochte.’ - ‘Soe comt,’ seegt die hont, ‘met mie Te minen huus.’ Doe ginghen sie. Die wolf sach an des honts hals I rinc Van ere ketenen, daer hi in ghinc. ‘Wat bediet,’ seegt hi, ‘dese dinc? Ic sie an dinen hals I rinc.’ - ‘Ic saelt di segghen,’ seegt die hont. ‘Ic sta ghebonden some stont, Om dat ic sal te wreder sijn.’ Doe seide die wolf: ‘nu si al dijn Dine grote weelde; dine vite Ende dine affare sceldic quite. Ic hebbe alre weghe ghewout, Ic lope sonder vaer int wout, Mine dwinghet strec, no bant, Ic doerlope menech lant, Ic ben altoes in groter feesten, Ic ete tseisoen van den beesten, Ic en prise niet metti te sine; Hout dine vite, ic houde die mine.’ Hets vernoy te sine langhe In eens anders mans bedwanghe; Maer die sinen wille al uut Mach doen, dats I groet ghebruuc.