*Die buuc ende den handen

Beide den voeten ende den handen Mesquan ende begonsten anden, Dat si pijnden, dat hi at Die buuc, die emmer leghet sat. Doe saten si stille; binnen III daghen Ne wilden si hem niet ontdraghen. Doe seide die buuc: ‘brenc hare broet, Ic hebbe,’ seegt hi, ‘hongher groet.’ Hi riep, men gaf hem niet. Doe die buuc sijn roepen liet, Die hande wilden hem gheven broet; Doe waest te spade, die buuc was doet. Dus moeste die buuc van honger sterven, Ende al sijn leet daer bi ontderven. Die ghene en wreken hem niet wel, Die hem selven slaen int vel. Een man es maer I man allene, Hine hebbe vrient, sine macht es cleene. Die die sine laet, hi moet Selve vallen onder voet. Die boem moet dwinen ende cranken, Als hi verliest sine branken.