Vande Mier ende Krekel

De magre Krekel nu van s'winters kou bespronghen, Zocht aen't kloeck Mierken heyl, tot bedelen gedrongen, En met een heesche stem viel 'tbezich dierken aen; Erbermt u Iuffrou Mier! en om een weynigh graen My ongetroost niet laet, noch hongers nood bezuren,- Mijn armoe wat vervult, en opent uwe schuren. Maer 'twacker beestien vry van kommer en ellend, Den Krekel heeft aldus zijn traegheyd voorgewend: Draeght nu verschulde straf, draeght nu 'tvermaledijden Die al den zomer sleet in wellust en verblijden, Die d'aengename tijd en zegen hebt veracht, En slempende uwen oegst verquist en doorghebracht. ‘Het kostelijcxste pand en kleynood uytgenomen ‘Is d'altijd vliende tijd, die huyden omgekomen ‘Niet morgen weder keert: wijs is hy van beraet ‘Die s'tijds gelegentheyd beooght en gade slaet. ‘Die op geen weelde steunt, noch die, hoe hoogh gezeten, ‘D'aenstaende zwarigheyd lichtveerdigh gaet vergeten.