Λύκος καὶ αἴξ

Αἰγός τινος ἐπὶ πέτρας ὑψηλῆς νεμομένης, λύκος ἐπιστὰς κάτωθεν ἐπειρᾶτο αὐτὴν κατασχεῖν καὶ βεβρωκέναι· μὴ δυνάμενος δὲ ὅλως ἐπαναβῆναι τῇ πέτρᾳ, ἑστὼς κάτωθεν πλρὸς τὴν αἶγα ἔφησεν «ὦ ταλαίπωρε, ἵνα τί καταλιποῦσα τοὺς πεδινοὺς τόπους καὶ τοὺς λειμῶνας ἐπὶ τῆς πέτρας ταύτης τὴν νομὴν πεποίησαι; ἢ πάντως ἵν᾿ ἐντεῦθεν κινδυνεύσῃς διαφθαρῆναι;» ἡ δὲ πρὸς τὸν λύκον ἀπεκρίνατο «οἶδα ὡς πολλάκις ἐμοῦ ἕνεκεν ἀργὸς διετέλεσας, καὶ δοκεῖς κατενεγκεῖν με τῆς πέτρας καὶ σεαυτῷ θέσθαι κατάβρωμα.» Οὗτος δηλοῖ ὡς πολλοὶ τῶν ανθρώπων βουλὴν ἑτέροις παρέχουσι τὴν ἐκείνοις μὲν ολεθρίαν, ἑαυτοῖς δὲ ἐπικερδῆ καὶ ὠφέλιμον.