Folk Tale

L'araina y a tartuga

Translated From

Ananse eni Akekrehemaa

LanguageAkan

Other Translations / Adaptations

Text titleLanguageAuthorPublication Date
Anansi die gulsige spinnekop en die waterskilpadAfrikaans__
De spin en de schildpadDutchMaarten Janssen_
Anne LingemannGermanAnne Lingemann_
Il ragno e la tartarugaItalianSelvaggia Cerquetti_
Паук и ЧерепахаRussianОльга Борик_
Edderkoppen og SkildpaddenDanishRuth Temporal_
U-Anansi isicabucabu esinomhobholo nofudu lwamanziZulu__
A aranha e a tartarugaPortuguese__
La araña y la tortugaSpanish__
Era aranha e era tartaugaOccitanAitor Fuentes Parés_
Laba-laba deng TuturugaManado MalayNugrah Y. Daapala_
The Spider and the TurtleEnglish__
La tiralanya i la tartaguaLadinoZelda Ovadia_
Armiarma eta dortokaBasquePaula Bilbao_
Buvhi Anansi la tseda na tshibodempembeVenda__
A araña e a tartarugaGalicianSara Rodríguez Alonso_
Kɛdɛba nee ƐnwɔnraNzimaFrancis Benle_
Chi llalliñ ka chi peyuMapudungunAntonio Chihuaicura_
L'araignée et la tortueFrenchClémence Savary_
L'aranya i la tortugaCatalanElisabet Llopart_
O' ragnò e a' tartarùgNeapolitanAnna Mondragón_
AuthorAnna Victoria
ATU60
LanguageAragonese
OriginGhana

Un día, l'araina Anansi replegó qualques verduras muito gordas y gustosas d'o suyo chardín. Las fornió con muito cudiau y feban olor muito bueno. No podeba asperar pa posar-se a minchar.

En ixe momento belún clamó t'a suya puerta. Yera Tartuga, que heba estau biaxando tot o día y yera muito cansa y fambrosa.

"Ola, Anansi", dizió Tartuga. "He estau caminando entre tanto tiempo, y facié olor as verduras más deliciosas que he feito olor nunca. "Sería tan aimable de compartir o suyo minchar con yo?"

Anansi no podeba negarse, porque yera costumbre en o suyo país compartir o minchar con os besitantes t'a hora de minchar. Pero isto no lo feba muito feliz, porque yera un poquet ambicioso y quereba as verduras deliciosas ta ell solament. Asinas que Anansi meditó un poquet y armó un plan.

"Por favor, dentra, Tartuga. Será una honor tener-te como convidau ista nuei. Posate, aquí tiens una siella, y serbite."

Tartuga dentró y se posó, pero quan estié a punto de prebar una verdura, Anansi chiló: "Tartuga, no sabes que ye de mala educación posar-se a la mesa con as mans puercas?"

Tartuga se miró as mans y veyó que yeran puercas. Heba estau rastrando tot o día y no heba teniu a oportunidat d'esfregarselas. Alabez se devantó y estió a o río ta limpiar-se os pies. Caminó, lento como todas as tartugas, tot o camín dica a casa y quan tornó Anansi ya heba prenzipiau a minchar.

"Yo no quereba que istas verduras gustosas s'enfriasen, asinas que habié de prenzipiar", dizió Anansi. "Pero por favor, achuntese a yo agora, Tartuga".

Tartuga se posó de nuevo y tomó una verdura, pero de nuevo Anansi le chiló.

"Tartuga, no m'has sentiu antes? No ye cortés posar-se t'a mesa con as mans puercas!"

Miró enta baixo y veyó que as suyas mans limpias s'heban tornau a ensuciar, ya que heba habiu de arrocegar-se sobre ellas pa tornar t'a casa. Alabez, caminó ent'o río una vez más a labar-se. Y quan tornó ista vez tenió a precura de caminar sobre a yerba pa que as suyas mans se mantenesen limpias. Pero quan plegó t'a mesa, Anansi ya s'heba rematau todas as verduras gustosas y no quedaba ni un mueso.

Tartuga miró a Anansi por un momento y luego dizió: "Grazias por compartir o suyo minchar con yo. Si bella bez se troba zerca d'a mía casa, por favor, permitame tornar o fabor". Y luego, a poquet, salió por a puerta y siguió o suyo camino.

Os días pasaron y Anansi pensó más y más en o minchar que a tartuga le heba ofriu. O suyo intrés en una cena de gufaña creixeba y finalmente no lo podió soportar más. S'enchegó un día pa trobar a casa de Tartuga.

Trobó a Tartuga tomando o sol en o canto d'un río chusto t'a hora de minchar.

Tartuga debantó a bista y lo veyó y dizió: "Ola Anansi, has beniu a compartir a cena con yo?"

"Oh, sí, sí!" dizió Anansi, que con cada menuto que pasaba se tornaba más fambroso. Tartuga estió baixo l'augua ta suya casa pa preparar a mesa pa a cena. Luego puyó t'o canto y dizió: "O tuyo puesto ye t'a aspera y o minchar ye listo. Por favor, sigame, Anansi".

Y luego se capuzó y prenzipió a minchar amoniquet.

Anansi blincó a l'augua, pero no podió plegar dica o fondo d'o río. Tractó de nadar t'o fondo, pero yera tan lixero que o suyo cuerpo puyaba cada bez t'a superficie.

Tractó de capuziar y tractó de nadar d'espaldas. Intentó un blinco correndo, pero res le aduyaba a plegar dica o fondo d'o río.

Entremistanto, a tartuga mastecaba amoniquet o suyo minchar.

Anansi no iba a renunciar a minchar de gufaña y fuo dica o canto preguntándose qué iba a fer. De zaguero, tenió una ideya. Empezipió a agarrapizar piedras y rocas y as ficó en as buchacas d'a suya chaqueta.

Asina, cuando se ficó en l'augua se fundió dica o fondo y fue capaz d'ocupar o suyo puesto en a mesa.

A mesa yera un banquete componiu de deliciosos minchars. Anansi no podeba creyer a cantidá de minchar gustoso que yera debán d'ell y no podeba asperar ta prenzipiar.

Pero asina como plegó o primer mueso, Tartuga deixó de minchar y charró: "En o mío país, no usamos nuestras chaquetas en a mesa."

Anansi se paró cuenta que Tartuga s'heba sacau a suya chaqueta antis de posar-se. Anansi empecipió a sacar-se a chaqueta, y tan pronto se desprendió d'os suyos güembros, salió despediu de nuevo t'a superficie. Ficó a cabeza en l'augua y veyó a Tartuga, allí abaxo, desfrutando amoniquet d'aquell banquete marabelloso.


Text view