Folk Tale

L rabo rúcio i la mielra

AuthorFracisco Niebro
Book TitleLas Cuntas de Tiu Jouquin
Publication Date0
LanguageMirandese
OriginPortugal

La yerba de l prado staba seca cumo cendalhas. Las bacas, anquanto remenában a la selombra de ls freznos i loinge de l rechinadeiro de l sol, ourrenhában de beç an quando cumo a queixáren-se dun alimento tan probe.

Apuis de meidie, l cielo habie-se cubierto de nubres, tapando todo cumo mantas negras, adebinando auga. L tiempo marralheiro ponie to las cousas a respirar al para drento. L checharrar era tan fuorte que atrelundaba.

Ne l meio de l prado, ua mielra nun daba por nada, antretenida a scarbar nua buosta a la cata de bichicos. A las bezes, alhebantaba l cachaço spetando l bico acontra l cielo cumo para saboriar melhor i, mui aguda, rodaba ls oulhicos a ber se naide le benie a roubar la buosta.

Nesto, sentiu un paixarico a sboleixar an pie deilha. Era un rabo rúcio que daba bolos dun frezno pa l outro. Assi que pousaba nun galhico ponie-se cuns pios nerbiosos, a modo de star anrabiado. Mas lhougo bolaba para outro galho, cuntinando cula cantiga.

La mielra nun le bolbie repuosta nin calabaça. Botando-lo al çprézio, cuntinaba l sou almuorço. Anton, l rabo rúcio fui-se a poner mesmo an pie deilha, an riba dun muntonico de tierra, de ls de rata. Puso-se mui ancacheirado cumo se quejisse meter miedo a la mielra, dezindo cun ua bozica de canha rachada i meio a las ambelgas, pus nun falaba bien pertués nin mirandés:

- Ah Deus, deixai caier o céu que eu aguanto-lo cun as minhas paticas fortes!

La mielra mirou pa l rabo rúcio culs oulhicos a relhampar, pus nien querie acraditar ne l que oubie. Mas l rabo rúcio, que yá se habie puosto a salbo para un galhico de la carapota de l frezno, nun se calhaba cula mesma cantiga.

La mielra, al ber l cielo tan negro i las nubres a arrebolcar-se uas por riba las outras, quedou chena de miedo. Spetando l bico acontra l cielo, pediu cumo se rezara:

- Ah Dius, nun fágades couso de l rabo rúcio que el ten las paticas tan delgadicas que, se l cielo cair, acaba-se l mundo!

Apuis botou-se atrás de l rabo rúcio i scamugiu-lo. Mas l paixarico bolbiu.

Puso-se an pie dua baca que ls oubie cumo se nun fura nada cun eilha i anchiu la mielra de to ls denomes que le benírun a la cabeça. Achegando-se mais para an pie de la mielra, l rabo rúcio dixo a modo de zafio:

- Melra cachelra, repenica na merda, que te importa a ti que o mundo se perda?

La mielra botou-se outra beç atrás de l rabo rúcio i spantou-lo. Mas quedou tan çcunfiada que, a cada cachico, miraba pa l cielo a ber se staba a caier. Dende palantre yá nun fui capaç de comer an paç.

Ua baca, que oubiu la cumbersa, parou de remenar i dixo-le a la mielra:

- Deixa l rabo rúcio an paç. Quien, cumo tu, passa la bida a scarbar na merda, nunca será capaç d'antender quien mira pa l cielo, nin que seia solo para dezir boubadas.


Text view