Folk Tale

Nuites de Júlio

AuthorFracisco Niebro
Book TitleLas Cuntas de Tiu Jouquin
Publication Date0
LanguageMirandese
OriginPortugal

Baltesara miraba más ua beç l cielo a ber se la streilha de la manhana se scundie por trás de Cabeça Lobreira, mas naqueilha nuite nun habie modo de le dar l suonho a l'almanecha. La calor tenie-se agarrado a las peinhas i deixaba la nuite alboriada, sin un airico, atirando las arribas acontra l cielo i tornando defícele çtinguir las streilhas de las luzes de Fermeseilhe. Sin luna, l bulto de las faias albantaba-se subre l bruido de l riu, sereno i çtante cumo l ressonar de l mundo, i ambolcaba-se acontra eilha cumo un miedo. La calor alfaba, siempre aqueilha calor que a las bezes l'anchie l peito cumo un boto i sticaba tanto ls baraços de l corpete que quaije que la ponie a deleriar, arfando sin parar. Baltesara tenie miedo daqueilhas nuites de Júlio, chenas dua paç andiabrada. Siempre oubira dezir que éran nuites de córrio.

Las oubeilhas dezenhában-se na nuite cumo ancantos i l rugido de las squilas ponie-la a pensar nua percion d'almas penadas al redor de l campo santo. Aguantando las quelubrinas que le tomában l cuorpo, Baltesara albanta-se de la peinha i ampeça a chamar pulas oubeilhas cun aquel sonido stalhado que tenie aprendido cul pai quando era pequerrica. Inda tenie ua buona hora de camino até al curral. Apuis, era solo poner la canhiça, agarrar l çurron i scapar-se até Forcaleiro adonde Lourindo l'asperaba, to la nuite afergolhado para mantener aceso l forno de la cal. Até alhá inda le lebaba ua buona meia hora d'outibales. Pul camino habie que mirar bien pa las selombras pus naide podie çcubrir l sou segredo, que yá duraba há dous anhos. I naqueilhas nuites calientes nun faltaba gente pulas arribas.

Quando abaixaba an zlado de Molino, Cubo ampeçou a sentir l cuorpo tolhido i tubo que se sentar pa nun caier redonda. L sudor corrie-le a cachon i antranhaba-se-le puls uolhos, que sentie salidos cumo bulhacas i ardien cumo se tubira drumido an riba un braçado de magarças. Nun soubo quanto tiempo stubo alhi, ancostada acontra un fincon. Albantou-se un airico i la fresca, cumo malzina, puso-la lista. Mas nun sabie adonde staba nin l que andaba puli a fazer. Solo sentie calafrius pul cuorpo todo i ls uolhos meio tomados por ua nubrina que nun sabie d'adonde benie.

Albantou-se, admirada de l cuorpo le parecer tan lebe, i las piernas ampeçorun a andar quaije que sin querer. An beç d'abeixar para Forcaleiro, agarrou la caleija de Molino Cubo acontra l Molacho. Quando abeixaba la ladeira, sentiu l rugido de l rodezno de l molino. "Cumo puode ser, pensou, s'inda nun hai dous dies que stube na ribeira, seca cumo las palhas, sentada a la selombra dua salgueira!?". Mirou pa l molino i biu ua luzica a andar para un lado i para outro, para baixo i pa riba. Quanto más l miedo la tolhie, más debrebe ls passos la lebában pa ls lados de l molino. Al chigar a la borda de la ribeira, biu-la seca cumo há dous dies atrás, mas, al passar, sentiu las piernas molhadas até al meio de las pantorrilhas al mesmo tiempo que deixou d'oubir l rugido de l rodezno. Dou-le la gana de scapar, mas la luzica andrento l molino atraie-la cumo a ua paixarina. Puso ua piedra para chigar a la buraca i assomou-se. Nin querie acraditar ne l que bie: ua belhica arrastraba-se pul suolo a lamber la farina que tenie quedado agarrada de l'última molienda. Nesto, sentiu ls uolhos deilha acontra ls sous, aguçados cumo sobelas, i biu-le ua léngua negra de tierra, çpindurada quaije que até las tetas. Baltesara caiu redonda, al para trás.

Meio atrelundada, sentiu la bielha a abrir-le l çurron i biu-la a ancemacar todo pa la carrilheira sin dientes. Nin ua beç mirou para eilha. Inda sentiu las manos de la bielha a agarrá-le las sues, cumo ua tanaç, i a lebála ribeira abaixo, pul meio de nebrales, xarales, tomilhales, siempre a dreito cumo se bolara. I esso ye la última cousa de que se lembra.

Era purmanhana quando l pai la spertou, ne l meio dun suco, an Peinhas Falcon a más dua légua de Forcaleiro, i adonde nesse die tenien terminado d'ir a segar. Baltesara metiu la mano por antre las piernas, albantou l saiote i sentiu l sangre inda fresco de tanto sgadunho. Apuis, quedou-se muorta.

An siete anhos que corriu ls bruxos, d'acerca i de longe, nunca fui capaç d'abrir la boca subre aqueilha nuite. Inda guardaba las oubeilhas, siempre cula mano na bolsa de l saiote, chena de scritos. Mas an las nuites calientes de Júlio quedaba culs uolhos bidrados, senga i sin sangre, i perdie-se por ende. Até que un die la prendírun cun ua cuorda d'adonde solo saliu pa l semitério.


Text view