Een dorstig hert kwam aan bij een bron, en nadat hij ervan had gedronken, bemerkte hij zijn spiegelbeeld in het water. Hij was trots op zijn grote en eigenaardige gewei, maar was teleurgesteld met zijn dunne en ogenschijnlijk zwakke poten. Terwijl hij nog verdiept zat in gedachten verscheen er een leeuw die kwam aangerend. Hij vluchtte weg en was al snel een eind weg, want de kracht van het hert zijn zijn poten, de leeuw moet het hebben van zijn moedige hart. Over het open veld hield het hert afstand; maar toen ze bebost gebied bereikten kwam hij met zijn gewei vast te zitten in de takken van een boom zodat hij niet verder kon rennen en werd gegrepen door de leeuw. Toen hij op het punt stond te sterven dacht hij: “Helaas! Mijn poten, waarvan ik bang was dat ze het zouden begeven, waren mijn redding, en het gewei waar ik zo trots op was is mijn ondergang.”