Y crwban a’r eryr

Crwban, yr hwn oedd anfoddlawn, am ei fod yn gorfod cribo ar hyd y ddaear, tra y gwelai gymmaint o’r adar, ei gymmydogion, yn chwareu yn mhlith y cymmylau; a chan feddwl os gallai unwaith gyrhaedd i fynu i’r awyr, y gallai ehedcg cystal ag un o honynt, a alwodd ryw ddiwrnod ar eryr, ac a gynnygiodd holl drysorau yr eigion iddo os gwnai efe ei ddysgu i ehedeg. Mynai yr Eryr ymesgusodi, gan sicrhau iddo fod y peth yn anmhossibl; ond oblegyd taerni ac addewidion mawrion y Crwban, efe a gytunodd o’r diwedd, i wneyd y goreu a allai iddo. Felly, fe a’i cymmerodd i fynu yn uchel iawn i’r awyr, ac yna, gan ollwng ei afael o hono, “Yrŵan,” meddai yr Eryr; ond y Crwban, cyn ateb iddo air, a syrthiodd yn union ar graig, ac a ddrylliwyd yn chwilfriw.

Rhaid i falchder gael cwymp.