Y blaidd a’r defaid.

Blaidd, wedi ei frathu gan Gî, fel yr oedd mewn mawr boen, ac yn analluog i symud, a alwodd ar Ddafad, yr hon oedd yn pasio heibio, ac a ddeisyfodd arni gyrchu ychydig ddwfr iddo, o ffrŵd oedd gerllaw, “Canys,” meddai, “os dygwch chwi ddiod i mi, mi a chwiliaf am fwyd fy hun.” “O, gwnewch, yn ddiammeu,” atebai y Ddafad, “canys os deuaf i ddigon agos i ddwyn diod i chwi, chwi a wnewch fwyd o honof fi.”

“Os na byddi gryf, bydd gyfrwys.”