Y weddw a’r ddafad.

Yr oedd gan ryw Wraig Weddw un Ddafad, chan ddymuno gwneyd y goreu o’i gwlan, fe’i cneifiodd mor llwyr, fel ag i dori y croen yn gystal a’r cnu. Y Ddafad, yn boenus gan y driniaeth, a waeddodd allan, “Pahan yr ydych yn fy nolurio fel hyn? Pa faint a chwanega fy ngwaed I at bwysau y gwlan? Os mynech fy nghnawd, meistres, anfonwch am y cigydd, yr hwn a’m rhyddhâ allan o fy mhoen ar unwaith; ond os fy ngwlan a fynech, anionwch am dy cneifiwr, yr hwn a gneifia fy ngwlan heb dynu fy nghwaed.”

Pob un at ei alwedigaeth ei hun sydd oreu.