Y ci sarug

Yr oedd Cî mor flin a pheryglus, fel yr oedd ei feistr yn gorfod rhoi cadwen am ei wddf a phwysau wrth ei phen, i’w attal i ruthro i, a brathu y cymmydogion. Y Cî, yn lle cywilyddio, a ymffrostiodd yn ei lyffethair, ac a gerddodd trwy’r heol, gan ysgwyd ei gadwen i alw sylw pawb atto. Ond rhyw gyfaill cyfrwys a ddywedodd wrtho, — “Goreu po lleiaf o sŵn a wneloch; canys nid gwobr am deilyngdod yw eich cadwen, ond arwydd o warth.”

Mae rhai mor hoff o hynodrwydd, fel mai gwell ganddynt fod yn hynod am eu beiau a’u ffoleddau, na bod yn hollol ddisylw o honynt.