Y teithwyr a’r blanwydden.

Teithwyr, ar ddiwrnod poeth yn yr haf, wedi eu llethu gan wres yr haul ganol dydd, yn canfod Planwydden gcrllaw, a aethant atti, a chan ymdaflu ar y ddaear, a orphwysasant dan ei chysgod. Gan edrych i fynu, fel y gorweddent, tua’r pren, dywedent wrth eu gilydd, “Y fath bren difudd i Ddyn yw y Blanwydden ddiffrwyth hon!“ Ond atebai y Blanwydden hwynt, “Greaduriaid anniolchgar! Yn yr un funud ag yr ydych yn derbyn lles oddiwrthyf, yr ydych yn fy nifrïo, gan ddywedyd nad ydwyf yn dda i ddim.”

Y mae anniolchgarwch yn fynych mor ddall ac ydyw o ffiaidd.