Y blaidd a’r bugail

Yr oedd Blaidd wedi bod am dymhor maith yn ystelcian yn agos i ddeadell o ddefaid, ond heb wneyd dim niwed iddynt. Yr oedd y Bugail, er hyny, yn ddrwgdybus o hono, ac am amser, a gadwodd wyliadwriaeth ofalus rhagddo, fel rhag gelyn naturiol; ond wrth weled y Blaidd yn parhau am dymhor maith yn dilyn ar ol y praidd, heb yr ymgais lleiaf i’w haflonyddu, dechreuodd edrych arno yn hytrach fel cyfaill, nag fel gely ; ac un diwrnod, gan fod ganddo achos i fyned 1’r ddinas, fe ymddiriedodd ei ddefaid i’w ofal. Nid cynt y gwelodd y Blaidd ei gyfle, nag y syrthiodd yn ddioed ar y defaid, ac a’u llarpiodd hwynt; a’r Bugail, ar ei ddychweliad, yn gweled ei braidd wedi eu hanrheithio, a ddywedodd, “Y fath ynfytyn ydwyf ! eto, ni chefais ond yr hyn a haeddais, am ymddiried fy nefaid i ofal y Blaidd.”

Y mae mwy o berygl oddiwrth gyfaill twyllodrus, nag oddiwrth elyn proffesedig.