Herioa eta egurkaria

Egurkari gaixottobat, khaparrez Eta adinez Kargaturik, Hasperenez, inziriz bazoen Akhiturik. Bere etxolala heltu nahizen. Azkenian indarrez Eta dolorez Ezinturik, Aurthiki ziren bere haxea. Triste zen haren bizitzea. Bere gogoan Hola zioan: Oraïdano nik mundian Ukhen duta plazerik? Bada lur biribilian Ni bezain eskelerik? Behin batez ez oghirik Sekulan aldiz phausurik: Ene emastiak, ene haurrek Soldadoek eta legarrek Eztaite thaik emaiten. Herioari oïhu du eghiten. Herioa behala jiten. Zer nahiduk? deio galthazen. —Aigu, lagunt nezak, Dio egurkariak, Haxe honen alxatzera, Bizkarriala ezartera, Eztuk hanitz beranturen. Herioak oro dutu sendotzen. Hobe da ghien bezala egoitia Eziez eta hilzia.