Arathoin mundia utzi duena

Goixtiarrek bere kondu zaharretan Diote arathoin bat, hemenko lanetan Akhiturik, Olanda gazna batetan Sarturik, Hurruntu zela lurko heroxetarik. Barnaixka zen karbea Inguru guzian hedatua. Gure ermita berriak Han zituen janhariak. Eghin zuen azkenian Hainbeste, zankoez Eta hortzez, Zoin, egun gutiren barnian, Han ukan beitzutian Bizia Eta atherbia. Zer behar da ghehiago? Lodi zen Eta ghizen, Zerentako Gainkoak bere honak beititu igorten Diener Jeinkotiartzen. Egun batez Jeinkotiararen etxera Arathoin-populu mezu eghiliak, Amoinatto baten galthatzera, Jin ziren. Ziradiren joailiak Arrotz-lurretara Sokorri txerkara, Gathu armadatik beghiratzeko. Arathoin hiriko Atheak Ziren zerratuak. Bidian jarri ziren Bolsak hutsik, Zeren herria beitzen Hanitz praubeturik. Guti zuten galdeghiten; Lau edo bortz egunen barnen Segur zielakoz sokorriak Ziatiela juntatiak. —Ene adixkidiak, deiote ermitak, Lurreko gauzetan eztitut nik lanak. Zertan mundiaz ahatzerik den gaixoak Sokorri ahal zestakete? Zer eghin ahal dezake, Othoitze baizik Jeinkoari Eman dezeizien sokorri? Uste dut haren gogo-minak Sendoturen tiela ziren gaitzak. Hitz hoiek erranik, Bere athea hersirik, Saindu berria barnat joan zen. Zure iduriala nortaz niz minzatzen, Arathoin bekaiztiaz baniz aiphatzen? —Aphezaz? —Ez, bena bai kapuxiaz; Sinhexi nahi dut aphezak Emaile direla guziak.