Волкот и седумте јариња

Живеела едно време една стара коза со своите седум мали козлета. Таа ги сакала така, како секоја мајка сака своите деца. Еден ден коза одлучила да отиде во шумата за храна, повикала седумте козлета кај себе и им рекла:

- Мили деца, јас ќе одам во шумата, пазете се од волкот - ако влезе во куќичка, ќе ви излапа целите, со рогцата и копитцата. Негативци често се трансформира, но груби глас и црните шепи веднаш ќе го препознаете.

Козлетата рекле: - Мила мамичко, ние ќе се чуваме, оди и не се грижи. Тогаш старата коза им рекла "Мее" за збогум и утеши, презеде по својот пат. Не поминало долго време и ете, дека некој похлопал на вратата на куќа и се провикнал:

- Отворете, милји деца, јас сум вашата мајчица. Донесов на секого по нешто. Но засипнатост козлетата познале дека тоа бил волкот.

- Нема да отвориме - возвратиле тие, - ти не си нашата мајчица, таа има нежен и мил глас, а твојот е груб. Ти си волкот. Волкот отишол во една галантерија и си купил големо парче креда. Изел ја и неговиот глас станал тъничък.

Се вратил повторно козлетата, тропнал на вратата и викна: - Отворете, милји деца, јас сум вашата мајчица и сум донела секого по нешто. Но волкот бил поставена црната си шепа на прозорецот, малите ја виделе и рекле: - Нема да отвориме, нашата мајчица нема црни шепи како тебе. Ти си волкот. Тогаш волкот отишол во една пекарата и рекол на пекарите:

- Судривме нозе и треба ми го со тесто. Откако пекарот го стави со тесто, отишол при мелничаря и му рекол: - Масовно ми бело брашно на шепа. Мелничарят се досетил дека волкот сака да измами некого и не се согласил, но волкот му се заканил:

- Ако не го направиш, ќе те изедам. Мелничарят се запрепастен и направил шепа му бела. Да, такви се луѓето. Грдиот ѕвер се соочи по трет пат пред вратата на козјата куќичка, чукна и рекол:

- Отворете, деца, вашата мила мајчица се врати дома и носи на секого по нешто од шумата. Козлетата викна:

- Прикажи си прво шепа за да видиме дека си нашата мила мајчица. Волкот мушнал шепа низ прозорецот и како виделе дека е бела, поверувале дека тоа е нивната мајка и отвориле вратата. Но внатре влегол волкот. Одбивајќи се козлетата и побегнала да се кријат кој каде свари. Првото се мушнало под маса, второто - Во кревет, третото - во шпоретот, четвртиот - во кујната петтото - во орманот шестото - под мијалникот, а седмото - во кутијата на големиот ѕиден часовник.

Но волкот ги открил сите и не се помайвал - проголтан ги едно по друго. Само барем, каде што било во кутијата на часовникот, не можел да открие. Како ги задоволи лаком си, волкот се затътрил надвор, излегнал се под едно дрво на зелената полјана и заспал.

Не по долго старата коза се врати од шумата. Ах, каква глетка се открила само пред нејзините очи! Вратата зеела широко отворена; масата, столовите и клупа биле растури, а мијалникот бил издробени на парчиња. Прекривката и перничиња биле соборен од кревет.

Коза побарала своите деца, но не ги пронашла никаде. Викаа ги едноподруго по имиња, но никој не возвраќаат. Конечно, како нагласам сите и стигнала до најмалото, едно нежно гласче се јавив:

- Мила мамо, јас сум во големиот часовник. Таа го извадила од таму и тоа раскажа како волкот дошол и изел другите шест козлета. Можете да си замислите, како заплака коза за клетите си дечиња. Безумното од мака, излегла надвор, а малото јарци тргнала по неа. Како стигнала до ливадата, видела волкот да лежи, подпрян на едно дрво. Тој така силно хъркал дека гранките се тресе. Коза го огледала од сите страни и видела дека во полн му стомак нешто неговото посебно и корне. "О, Боже - мислеше таа, - дали сиромашните ми дечиња, обземени за вечера, не се уште живи? "

Поттикна барем јарци да изприпка до дома и да донесе ножици, игла и конец. Потоа почнала да разпаря търбуха на негативец. Едвај била резнала малку и едно јарци поднело главичката си надвор. Како да траеше сече, едно по друго се појавуваат и другите пет. Сите биле живи и здрави, бидејќи во лаком си волкот ги бил изгълтал цели. Ама дека радост настанала! Козлетата прегрнувајќи мајка си и тропкали како сватовите. А старата коза им рекла:

- Одете и најдете големи воденички камења да наполнил со нив търбуха на злото ѕвер пред да се разбуди. Седумте козлета брзо донеле камењата и напъхали во търбуха му колку може. Потоа старата коза брзо го зашиени, па волкот не само што не забележал ништо, но дури и не шавнал.

Како се наспал, тој се соочи со нозе. Камењата во търбуха му вжарени во него силна жед и тој се упатил кон еден бунар за да се напише со вода. Но штом направил една-две чекори, тие почнале да трополят и да се удираа во него. Викна тогаш волкот:

Шест козлета имам во желудникот, но зошто ли бидејќи потракват и тежат? Аууу, мај се сковавам од уплашени - камења во стомакот ми лежат!

Како стигнал до изворот и се наведнувајте над водата да отпие, камењата натежали, волкот паднал и се удавил. Кога го виделе тоа, седумте козлета доприпкали покрај изворот и закрещели: - Волкот умре! И заедно со мајка си радосно затанцували околу изворот.