Het zwijn onder de eik

Een zwijn ging zich onder een eeuwenoude eik Aan eikeltjes te buiten; Na deze smulpartij sliep hij gelijk, En toen hij wakker werd, wreef hij zijn ogen uit en Sloeg aan het wroeten tot hij op de wortels stuitte. 'Je schaadt de boom met dat gegraaf,' Vermaande hem vanuit de boom een raaf, 'Als je de wortels blootlegt, kan de boom verdrogen.' ''t Kan mij niet schelen,' zei het zwijn, 'Dat moet dan maar, dat laat mij onbewogen, Ik zie niet wat het nut van deze boom kan zijn, Of-ie er is of niet, dat is mij om het even: Als er maar eikels zijn, want daar moet ik van leven.' 'Ondankbaar varken!'riep de eik vol gram, 'Als je die snuit van jou eens op kon heffen, Dan zou je wel beseffen, Dat al die eikels groeien aan mijn stam.'

Zo zal de domoor vaak niet snappen Wat hij te danken heeft aan kunst en wetenschappen; Het wetenschaplijk werk wordt steeds gekraakt, Maar hij ziet niet dat hij de vruchten ervan smaakt.