L'agla e lo rei-petit

Un jorn, l'agla e lo rei-petit que devisavan.

- Praube rei-petit, ça disèva l'agla, es lo mes petit de totis los ausèths deu cèu. Totas las autas bèstias que t'acorsan e pòdes pas guaire volar mes haut qu'au cap de l'establa ... Jo, que soi lo mes gran de tots, e tanben lo mes hòrt. Que pòdi volar pertot d'ont vòi, au cap deus crums se m'agrada ... E digun me hè pas paur !

- Tiò, agla, ça ditz lo rei-petit. Que soi bien petit, mès se vòi, que volerèi mes haut que tu !

- Tu, prauba bèstiòta ! ça cridèc l'agla en tot esclatar d'arriser. Que vòs jogar a qui volerà lo mes haut ?

- Adara, gran agla. Que soi prèst.

- Va plan, anèm ! Partishèm. Es prèst, rei-petit ?

- Tiò, agla, qu'i soi.

E lo rei-petit que s'angóc pausar tot doçament seu cap de l'agla, sens que l'aute s'en apercevosse. L'agla, alavetz, que despleguèc las suas granas alas, e que comencèc de volar, e volar, e volar, tostemps dret de cap tau cèu. Dab'uns còps, que cridava :

- Rei-petit, ont ès ?

- Agla, mes haut que tu ! ça responèva l'aute.

E l'agla que continuava de volar, e volar, e volar, tostemps mes haut. E que tornava cridar :

- Rei-petit, ont ès ?

- Agla, mes haut que tu ! ça disèva lo rei-petit, tostemps ajocat suu cap de l'auta bèstia.

E l'agla que continuava de volar, e volar, e volar, tostemps mes haut. Mès au cap d'un moment qu'estòc esbohat.

- Rei-petit, ont ès ? ça cridèc enquèra un còp.

- Agla, mes haut que tu ! ça responóc l'aute.

- E ben jo, ne pòdi pas anar mes haut. Qu'en pòdi pas mes : que torni devarar. Qu'ès mes fòrt que jo, rei-petit : qu'ei tu qu'as volat lo mes haut !

E l'agla que tornèc devarar deu cap deu cèu, tot vergonhos de s'estar deishat bàter peu mes petit deus auserons.

E crac, e cric, mon conte ei finit, E cric, e crac, mon conte ei acabat.