La vulp e las ivas

L’atun aveva surdorà la terra. Bagnadas en la chauda glisch dal sulegl traglischavan las colurs da las plantas: cotschen en finas nianzas, ina ritga paletta da tuns mellens, tranteren in verdent che regorda als daletgs da la stad. Mustgas sautavan en schaumas en ils radis da sulegl. Era la vigna sa preschentava en splendur d’atun. Il blau stgir da las ivas traglischava tras il fegliom mellen, in daletg per ils egls. Tgi avess bain vulì renunziar a la carmalada en vista a quel dultsch ch’ils fritgs perfetgs empermettevan. Tgi avess vulì sa smirvegliar da la vulp, che na pudeva betg supprimer il gust dad ivas. Ellas la carmalavan, faschevan dar giu la liva e dasdavan la quaida. Cun inschign e cun forza ha ella fatg in sigl vers las ivas, invan: ellas pendevan memia aut. Ella ha empruvà danovamain, è siglida anc pli ad aut, ma adumbatten. Ella ha rimnà tut sia attenziun e sia forza per il terz sigl. Puspè senza success!

Alura è ella sa tschentada, ha ris da ravgia ed ha brunclà: “ Pertge ma strapatsch jau talmain e sfarlat mias forzas per ivas che sa preschentan bain en cumparsa carmalanta, ma ch’èn a la fin dals quints aschas e na valan nagut! Jau las vi gnanc avair! Tge tgutg da mai ch’jau n’hai betg gia realisà quai pli baud!” Plain spretsch ha ella abandunà la vigna.