Fijołki

Zle, gdzie umysł jest miałki. Skarżyły się fijałki, Na swe losy niezręczne: Iż, choć wonne i wdzięczne, Względem kwiatów, co bliskie, Zbyt ukryte i niskie. — Gdy się wrzask nie ucisza, Doszły skargi Jowisza. A ten wyrok dał taki: Zbyt natrętne żebraki! Narzekacie, a przecie, Co wam zdatno, nie wiecie: To, na które skarżycie, Ocala was ukrycie.