Komar

Brzęczał komar wesoło, bo się dobrze napił, Gdy się więc kwapił, Aby się to jeszcze stało, Co mu się już raz udało: Zle w tem sobie poradził, Brzękiem własnym się zdradził. I gdy próżno się trudził, A śpiącego obudził: Czatowany po głosie, Skończył życie na nosie.

I cóż z tego wybadać? Lepiej milczeć, niż gadać.