Lew,wół, lis

Lew zjadł był woła. Strach dookoła Powstał niezmierny, Bo wół był wierny, Zle łask nie użył, Poczciwie służył. Jeszczeby to znośniejsza, gdyby był lew zrzędził, Wypędził, Ale stracić i skórę i łaskę, to wiele. Przyjaciele (Bo ich miał, choć minister nieboszczyk) płakali. Lis razwraz chwali Najjaśniejszego króla Jegomości Dzieła pełne dobroci, pełne łaskawości. Nieznośno to wszystkim było, A na koniec i lwu się słuchać naprzykrzyło. Więc biorąc na się postać ponurą i hardą, Rzekł z gniewem i wzgardą: Lisie! czem jesteś, z tem się nie wydawaj; Jeżeliś głupi, nie chwal — mądry, nie przymawiaj.