Przyjaciel

Uciekam się, rzekł Damon, Aryście! do ciebie, Ratuj mnie, przyjacielu! w ostatniej potrzebie, Kocham piękną Irenę; rodzice i ona Jeszcze na moje prośby nie jest nakłoniona. — Aryst na to: Wiesz dobrze, wybrany z śród wielu, Tak tobie z duszy sprzyjam, miły przyjacielu! Pójdę do nich za tobą. Jakoż się nie lenił, Poszedł, poznał Irenę i sam się ożenił.