Rumaki zrzebiec

Koń w rzędzie sutym, zewsząd sklniący złotem, Rżąc deptał ziemię pod jeźdźcem zuchwałym. Zrzebiec bez uzdy posuniętym lotem Uginał trawy w pędzie wybujałym. Razem ku sobie zbliżyły się oba, Rzekł rumak: Patrzaj, jaka moja postać, Siodło, rzęd złoty, jak ci się podoba? Przyznaj, bez jeźdzca trudno tego dostać. Na wspaniałości wcale się nie znacie Tułacze w łąkach, jak nikczemne bydło. — Prawda rzekł zrzebiec, jednakże, mój bracie! Chociaż to złoto, przecież to wędzidło.