Wyżełi brytan

Wyżeł, czołgacz pochlebny, zdrajca skryty w duchu, Chcąc się panu przymilić stawał na podsłuchu I nosił razwraz plotki, układny i tajny, Jakto jemu podobnych zdrajców kunszt zwyczajny. Wtem złodziej, co na dobrą porę w nocy czekał, Nakarmił wyżła skrycie i wyżeł nie szczekał. A gdy i brytanowi przysmaczku użyczył, Rzucił wierny pieczenią, złodzieja skaleczył. Uciekł ten; wyżeł pobiegł tymczasem do pana, Dzikim, wściekłym zabójcą mianował brytana, I wypchnięto go z domu; a złodziej skradł w nocy. Poznał pan po niewczasie, jak był ku pomocy Ów, którego wypędził; więc nazad powrócił; A wyżeł zdrajca, co się lizał, bałamucił, Gdy nanowo zamyślał, jak kogo uwięzi: Zyskał, czego był godzien, — uwiązł na gałęzi.