Text view
L'Abbati senza pinseri
Title | L'Abbati senza pinseri |
---|---|
Book Author | Giuseppe Pitrè |
Chapter Nr. | 097 |
Language code | scn |
Origin (region) | Sicilia |
Si raccunta, Signuri miu, ca 'na vota 'ntra 'na cità cc'era 'n (un) parrinu fattu Abbati, ca si mantinía ccu carrozzi, cavaddi, stafferi, cocu, mastru di casa, sigritariu, cammareri e tanti e tanti àutri pirsuni, pi tutti li so' ricchizzi ca avia. St'Abbati non pinsava a nenti, sulamenti a mangiari, vìviri e dòrmiri. Tutti li parrini ni avèvinu 'na granni invidia e macàri tutti li siculara, e lu chiamàvinu l'Abbati senza pinseri.
'N jornu si attruvau a passari di stu paisi lu Re e trattinni; a corpu tutti li 'nnimici di st'Abbati jeru ni lu Re e cci lu jeru a 'ncusari, dicènnucci: — «Riali Maistà, 'ntra stu paisi cc'è unu cchiù filici di vui, riccuni e chi non cci manca nenti di supra la terra; e si fa chiamari l'Abbati senza pinseri.
Allura lu Re sintennu lu fattu pinsau e dissi a tutti chiddi ca cci l'avianu 'ncusatu: — «Signuri mei, vaitivinni cuntenti, ca iu cci farò vènirí li pinseri 'ntra brevi tempu a st'Abbati.» A corpu lu Re mannau a chiamari a l'Abbati, e l'Abbati fici 'mpajari la carrozza e poi ccu lu tira-a-quattru iju ni lu Re. Lu Re cci fici 'na bella ricivuta e si lu 'ssittau a sciancu, parrànnucci di tanti cosi. Poi all'urtimata cci spijau pirchì si facía chiamari l'Abbati senza pinseri; e l'Abbati cci arrispusi ca era pirchì iddu si sintía libiru e senza pinseri, e chi a tutti li soi granni 'ntressi cci pinsavanu li so' 'mpigati.
E lu Re: — «Dunca signuri Abbati, giacchì vui non aviti chi fari, mi fariti lu favuri, di cuntari tutti li stiddi ca cci su' 'n celu, e chissu intra tri jorni e tri notti; e si non lu fariti, sariti certu dicapitatu di la vita.» Lu poviru Abbati senza pinseri a lu sèntiri tali discursu cci cuminzau a trimari lu piddizzuni, e pigghiannu licenzia a lu Re si ni turnau a la casa cunfusu e spavintatu di l'attirruri ca avía di 'n coddu.
Arrivatu a la casa ed era ura di mangiari, ppi lu frastornu ca avía non vosi mangiari, e subbitu si ni iju ni l'àstricu a guardari lu celu; ma lu puvireddu non potti vìdiri mancu 'na stidda. Comu scurau e niscèru li stiddi, cuminciau a cuntari, e lu poviru Abbati li scrivía; ma ddà cci scurau e ddà' cci agghiurnau senza aviri nuddu risurtatu. Lu cucineri, lu mastru di casa, li sigritarii, stafferi, cucchieri, e tutti li pirsuni di casa, si misiru 'n pinseri quannu vìttiru ca lu patruni non mangiava e non vivía e sempri misu ca guardava all'aria. Non avennu chi pinsari, si cridèvinu ca avía nisciutu pazzu. P'accurzari, daccussì cci passàru lu primu, lu secunnu e lu terzu jornu senza putiri cuntari li stiddi, e non sapía lu poviru Abbati comu si avía a prisintari a lu Re, ca pi certu lu facía dicapitari.
Finarmenti, l'urtimu jornu, 'n (un) criatu sò anticu e fidatu di casa tantu lu cumpriau ca lu patruni cci cuntau tuttu lu tinuri e cci dissi: — «Iu non haju pututu cuntari li stiddi, e lu Re stamatina mi farà scippari la testa.» Quannu lu criatu 'ntisi tuttu lu fattu, cci dissi: — «Non dubitati di nenti, e lassàti fari a mia, ca aggiustu iu lu tuttu.»
'Nfatti iju a 'ccattari 'n (un) grannissimu còriu di voi, lu stisi 'n terra, e poi cci tagghiau 'n pezzu di cuda, mezza arìcchia, tantìcchia di sfàusu 'ntra la sciancu; doppu dissi a l'Abbati: — «Ora ni ni jemu ni lu Re, e quannu iddu spija a Vostra 'Ccillenza quantu su' li stiddi, Vostra 'Ccillenza chiama a mia; iu stennu lu còriu 'n terra, e poi Voscenza cci dici — «Li stiddi di 'n celu su' quantu li pila di stu còriu di voi; e siccomu li pila jittaru cchiù assai, haju duvutu tagghiari tuttu lu superchiu.»
L'Abbati quannu 'ntisi e vitti tuttu lu fattu, s'allargau lu cori, urdinau la carrozza e si purtau a lu servu ni lu Re. Quannu lu Re vitti a l'Abbati, lu salutau e doppu cci dissi: — «Aviti adimputu a lu miu cumannu?» — «Maistà sì, cci arrispusi l'Abbati; li stiddi su' tutti cuntati.» — «Dicitimi quantu su'.» Allura l'Abbati chiamau a lu criatu, lu quali purtau lu còriu e lu stisi 'n terra; 'ntantu lu Re non sapennu unni avía a jiri a finiri guardava e sicutava a spijari.
Quannu lu criatu avía stisu lu còriu, l'Abbati dissi a lu Re: — «Maistà, 'ntra sti tri jorna haju nisciutu pazzu a cuntari li stiddi, e su' tutti cuntati.» — «E 'nsumma quantu su',» cci dissi lu Re. — «Maistà, li stiddi di 'n celu su' quantu li pila di stu còriu, e chiddi ca èrinu superchiu cci l'appi a tagghiari, e su' tanti cintinara di miliuni; e si nun vuliti cridiri a mia, facìtili cuntari, ca iu seriamenti vi haju purtatu la prova».
Allura lu Re arristau cu la vucca aperta e non appi chi rispunnirici; sulu cci dissi: — «Vaitivinni, campati quantu Nuè senza pinseri, ca vi n'abbasta l'arma;» e accussì dicennu lu licinziau arringraziànnulu e arristannu lu sò megghiu amicu.
L'Abbati si ni turnau a la casa cu lu criatu tuttu allegru e fistanti. Arrivatu intra, ringraziau a lu criatu, lu fici mastru di casa e sò amicu di cunfidenza, assignànnucci di cchiù un'unza a lu jornu di vitaliziu.
Acireale.
Download XML • Download text • Story • Book