Dhelpra dhe korbi

Te një lis sipër në majë, zoti korb qëndroi të hajë, një copër djathë që mbante në sqep. Kur nisi ta hante, shkon një dhelpër e mallkuar, se i ra erë djathi i vjeshtuar, dëshiron ta hajë vetë, dhe i tha korbit me bisht përpjetë:

“Mirëdita, mik i vjetër, bukurinë tënde nuk e ka zog tjetër, me pendë të bardha; në di të këndosh, përmbi zogj të tërë do të mbretërosh”. Të tregojë zënë, zoti korb gërhiti, dhe lëshoi djathit, po dhelpra ia priti, e korbit i tha:

“Dëgjo, o budalla, ata që lëvdojnë, me gjë të botës duan të rrojnë. Zot, kjo këshillë që të rrëfeva, sot vlen më tepër se cop’ e djathit që të rrëmbeva...”.

Dhe iku me bisht përpjetë. Korb i shkretë, korb i mjerë, u turpërua, dhe u betua, të mos gënjehet dhe tjetër herë.