Folk Tale

Su pilloni incantau

Translations / Adaptations

Text titleLanguageAuthorPublication Date
L’uccello incantatoItalian__
AuthorFrancesco Mango
LanguageSardinian
OriginItaly

Una borta ci fiat una femmina, e teniat tres fillas chi filanta totus tres; sa prus pittica hat portau su filu a sciacquai a s’arriu; est begnu unu pilloni nieddu; e si ndidd’hat pigau. Issa ita fait? si ponit a sighiri su pilloni, intrat ind unu palazzu, e intrat issa puru. Custu pilloni chi nd’ha pigau su filu, fiat unu rei incantau, e issa fiat atturara innì; d’iat donau is crais, tra is calis indidd’iat donau una de unu apposentu, e d’hat nau: – «Guai de tui chi obergias custu apposentu». – «No, no», arrispundit issa, «no timas chi no d’obergiu». Una dì ci bandat sa mamma de issa, e d’hat nau: – «Puita no ses torrara a domu?» – «Mamma mia», d’hat nau sa filla, «mi nd’hat pigau su filu custu pilloni, e deu d’happu sighiu, seu intrara in custu palazzu, ci stau beni e no mi ndi bandu». Issa hat fattu biri sa domu a sa mamma, candu funti arribaras a s’apposentu, d’hat nau sa mamma: – «Puita no d’oberis?» – «No», d’hat nau sa filla, «no du pozzu oberri, puita chi m’hat nau cussu pilloni chi si oberemu, iat a essi mali po mei». – «E oberiddu, facci de tonta, ci hat a tenni cancuna femmina acquara». Tanti da tentat sa mamma chi hat obertu, e biri cuddus tres pillonis nieddus sbattendisi, chi hant nau: – «Ita has fattu! Mi fais torrai a cumenzai s’incantesimu, si no ti ndi bandas depressi, ti ndi arruit su palazzu asua». Su pilloni d’hat donau s’aneddu, e unu lomburu de filu chi iat pigau de issa e tutu, e si ndi bandat, ma d’hat nau: – «Tu cammina finzas chi spacciara su filu; aundi spacciara, tocca sa porta, là chi nci adessi sa sentinella. Naraddi chi t’arricciara mancai in s’apposentu de is puddas»; e accittotu fait. Aund’hat spacciau su filu, hat toccau sa porta, e hat domandau chi porianta fai sa caridari de d’arricciri mancai aund’est is puddas; e da fainti intrai. Candu d’est passau s’uncantesimu a su fillu de su rei, apustis de un annu è torrau a palazzu. E sa reina hat donau unu prangiu, e in cusgina hant postu a custa picciocca chi ianta alloggiau; custa hat fattu una turta, e ci hat postu s’aneddu. Candu d’hanti segara, c’ianta incontrau s’aneddu, hanti zerriau a cussa picciocca, e d’hanti domandau si iat perdiu cancuna cosa. – «Sì», hat nau issa, «s’aneddu». – «E chini ti d’hat donau?» – «Mi d’hat donau su fillu de su rei». Issu hat nau: – «Sì, ge est berus, custa è sa sposa mia»; insandus hanti sposau, e funti bivius in palazzu.


Text view