Folk Tale

Su tiaulu

Translations / Adaptations

Text titleLanguageAuthorPublication Date
Il diavoloItalian__
AuthorFrancesco Mango
LanguageSardinian
OriginItaly

Una borta ci fiat unu poburu chi teniat tres fillas, e dogna dì andat in su boscu po si fai unu fasciu de linna. Una dì in su mentris chi fiat seghendi sa linna, di parit de intendi passus, si furriat e biri unu signori chi d’hat nau: – «Bon omini, ita feis?» – «Du biri, signori miu, pigu linna po si calentai». – «Bolit chi deu d’agiuridi?» – «Agiudu indi boleus finzas a morri». – «Mera famiglia tenit?» – «Tres fillas» – «Ebbeni deu d’agiudu a fai linna, anzis si bolit chi sposit una filla sua...» – «Candu mai su signori sposat una filla mia aici pobara?» Pigat custu signori unu cambu interu, si du donat, e di narat: – «Duncas cras aspettu sa risposta»; «sissì, sissì», tra issu hat nau, «custu deppid’essi su tiaulu, altrimenti no podia segai cussu cambu mannu ind unu momentu». Basta; bandat a domu, e contat su contu a is fillas. Sa manna narat: – «Nossì, babbu». Sa sigunda: – «Mancu deu». – «Du bollu deu», narat sa pittica, «aici happu a essi signora in domu mia». S’uncras prima de bessiri su babbu, hat domandau a sa pittica: – «Duncas du bolis?» – «Sì, po mei sì». Eccu chi arribat a su boscu, e benit su signori. – «Ebbeni, it’hat fattu, bon omini? chini mi bolit?» – «Sa pittica», hat nau su poburu. – «Pighit custu dinai, e cras happu a benni a domu sua». Subitu torrau a domu su babbu, penzat de apparicciai totu po sposai issus. Sa dì e totu chi ianta sposau, fianta partius po andai a domu de issu. Sa mamma prima de partiri di regalat unu canisgeddu a sa filla po di fai cumpangìa. Lompius a su logu, issu da portat a domu, di donat is crais e di narat: – «Tui ses sa meri de totu», e di fait biri sa domu; però de unu apposentu no si d’iat donara, e issa narat tra sei: – «Deppu circai de du scoberri; puita hat a essi chi no mi d’hat donara sa crai de custu apposentu? Mi donat puru a penzai chi no benit a domu de mesudì a mesunotti, aici sa cosa no poridi andai». Una dì benit a tenni sa crai tanti disigiara, e oberi sa porta. Cali fiat su spettaculu chi si presentat a is ogus suus! No biri atru che tantis animas cundennadas. E issa totu azzicara dis narat: – «Chini seis bos atrus?» – «Nosu seus scontendi sa pena nostra». – «Deu», narat una femina molingiana, «furamu un imburu de trigu de dogna poburu chi beniat aund’est mei». – «Deu», narat un’atra, «frastimamu de cuntinu». – «Deu», narat sa terza, «happu bocciu su sposu miu». E aici dognunu narat sa pena sua. «E issa chini est?» domandanta is cundennadas – «Deu seu sa meri de sa domu chi bivu innoi cun su sposu miu». – «Pobara picciocca, e no scidi ch’est coiada cun su tiaulu?» – «Comenti fazzu a bivi cun cust’omini?» issa narat. – «No si disperit, nosu di naraus su modu po indi stai attesu. Fazzat una littra, e nerit chi est sa mamma chi da mandat puita chi boli biri sa filla; si du nerit a su sposu, e hat a biri chi ci da portat subitu. Candu lompiri, fazzasi donai unu caboni po sa torrara, candu hat a essi in mesu camminu, stringiariddi in alas, e hat a biri chi issu scumparit». Preparat sa littra e si da donat prangendi a su sposu. – «Ita est custa disperazioni?» – «Liggi custa littra, e insandus has a biri su motivu». – «Ebbeni no prangias, nosu eus a partiri, e tui has a biri a mamma tua». Lompinti, e binti sa mamma chi no teniat nudda. – «Ita boli nai, filla mia, innoi?» – «Citta, mamma, fazzat biri chi fiat malaria, e chi mi hat boffiu biri. Deu di deppu nai cosa de meda importanza». Candu fianta solas, sa filla contat totu a sa mamma. Sa mamma subitu circat unu caboni, e du apparicciat po sa partenza. Partinti; candu fianta a mesu camminu, issa stringit is alas a su caboni, su mariru sparessit, e issa allirga e cuntenta torrat a domu sua.


Text view