Варона і Лісіца

Не раз казалі свету шчыра, Што лесціць брыдка, шкодна, але ўсё дарма: У сэрца лесць пратышчыцца сама.

Вароне неяк Бог паслаў кусочак сыра; Варона, радая сырку, Збіралася паснедаць на суку, Але задумалася, сыр узяўшы ў дзюбу. Якраз Ліса тут бегла, як на згубу. Раптоўна сырны дух Лісіцу запыніў: Лісіца бачыць сыр, - сыр Ліску паланіў. Да дрэва хітры звер на дыбках падыходзіць, Хвастом павільвае, з Вароны воч не зводзіць, І кажа соладка, ледзь дышучы, Ліса: «Што за цудоўная краса! Якая шыйка! Колькі ў вочках ласкі! Каб расказаць, дык гэта ж проста казкі! А дзюбка, пер'ейка! У захапленні я. Ты, мабыць, і пяеш ляпей за салаўя. Красуня, заспявай! А што, калі, сястрыца, Яшчэ б і голасам магла ты пахваліцца? Пры харастве такім была б ты ў нас царыца!» Ледзь утрымалася красуня на суку, Такія чуючы пахвалы. Ад радасці дух сперла ў валляку, Варона каркнула наколькі сілы стала. Сыр выпаў, а Ліса - якраз таго й чакала.