Een nachtegaal zat in een grote eikeboom te zingen, wat ze altijd doen. Een havik zag haar, en, omdat hij niets had om te eten, zweefde naar beneden en greep haar. Ze probeerde te ontsnappen aan de klauwen van de dood door te bedelen om haar te laten gaan. Ze was te klein zei ze om het maal te vormen voor een havik; als hij honger had dan moest hij maar een grotere vogel achterna zitten. Maar het antwoord van de arend was: “Ik zou wel gek zijn als ik het eten zou laten gaan dat ik in mijn macht heb voor iets dat nog niet in beeld is.”