Ongiś żył sobie człek stary jak świat.Jego oczy były mętne, uszy głuche, a kolana mu drżały.Kiedy siedział przy stole i jadł, ledwo trzymał łyżkę, wylewał zupę na stół a i z ust ciekło mu czasami.Jego syn i owego żona brzydzili się tego.Dlatego stary dziadek musiał siedzieć w kącie za piecem, dawali mu jeść w glinianej miseczce, a do tego jeszcze zbyt mało by się najadł.Ze smutkiem patrzył na stół, a oczy jego robiły się wilgotne.Pewnego razu drżące ręce jego nie utrzymały miseczki, upadła na ziemię i potłukła się.Młoda kobieta złajała go, lecz on nic nie powiedział, westchnął jeno.Kupiła mu tedy drewnianą miseczkę za parę halerzy i musiał odtąd z niej jeść.Gdy tak siedzieli, wnuczek od czterech lat na tej ziemi, naznosił deseczek."Co robisz?,"zapytał ojciec."Robię korytko,"odpowiedziało dziecko, "Matka i ojciec będą z niego jedli, kiedy będę duży."Mąż i żona patrzeli na siebie przez chwilę.W końcu zaczęli płakać, starego dziadka przyprowadzili do stołu i jadał odtąd z nimi, a nie mówili nic, gdy czasem coś wylał.