Қарға мен түлкі

Жұрт біледі, күледі, Сұрқия тілдің жаманын, Қошеметшілердің амалын. Сонда да солар қайда жоқ? Ептеп айтса, ересің, Артынан өкінсең де пайда жоқ. Ірімшікті Құдайым Кез қылды бір күн қарғаға. Алып ұшып барды да, Қонды бір биік ағашқа. Үлкен олжа емес пе Ірімшік деген қарны ашқа? Бір жеп алып, шүкірлік Қылайын деп аллаға, Тұмсығында ірімшік, Ойланып қарап тұр еді, Бір қу түлкі сорына Жақын жерде жүр еді, Ішіне сақтап қулығын, Ептеп барып барлайды, Бұлғақтатып құйрығын, Қарғаның көзін алдайды. Тәтті тілмен, тәтті үнмен Сөйлесуге айналды: "Қарағым, не еткен сұлу ең!"- Деп таңырқап таңданды,- "Не еткен мойын, не еткен көз, Осыдан артық дейсің бе Ертегі қылып айтқан сөз?