Twee muilezels waren op pad, de eene met graan,
de ander beladen met belastinggelden.
Deze, trotsch op 't vertrouwen, dat men in hem stelde,
had onder geen beding zich van die vracht ontdaan.
Hij kwam daar lustig stappend aan
en schudde vroolijk met zijn bellen,
tot hun de vijand tegen trad,
die 't op dat geld begrepen had,
en op zijn drager in groot aantal toe kwam snellen,
hem bij den toom grijpt, dat hij stil
houdt, schoon hij zich verzetten wil,
wat hij terstond met een dracht slagen moet bekoopen.
‘Is dat nu, klaagt hij steunend, wat mij was beloofd?
Het muildier, dat mij volgt, is het gevaar ontloopen,
dat mij van 't leven zelf berooft!’
‘Mijn waarde, sprak zijn kameraad,
het is niet altijd goed, zoo hoog te zijn gerezen.
Wanneer ge zooals ik in muldersdienst zoudt wezen,
waart ge niet in zoo droeven staat.’